Prelamanje svjetlosti može postati uzrok nestvarnim slikama na pijesku i na nebu…

Treba napomenuti, na početku, da sve objekte vidimo zato što se od njih odbijaju zraci svjetlosti.

U normalnim uslovima, ti zraci putuju pravolinijski do naših očiju. Zraci se odbijaju na sve strane, pa tako i uvis, a obično se gube u vasioni.

Međutim, ako iznad predmeta u atmosferi postoji sloj hladnog vazduha, onda će se svjetlosni zraci odbiti od tog sloja (pod nekim uglom) i vratiti prema zemlji.

Drugim riječima, taj hladniji vazduh djeluje kao ogledalo, pa posmatrač vidi samo odraz predmeta koji se u stvari, nalazi veoma daleko.

Upravo se to dešava u pustinji, gdje iznad vrelog peska, u višim slojevima atmosfere postoji hladan vazduh.

Od visine na kojoj se on nalazi zavisi ugao prelamanja i udaljenost do koje će se zraci odbiti.

Svjetlosni zraci (A) odbijaju se od palmi i dopiru do sloja hladnog vazduha (B).

Tu se prelamaju i po liniji (C) padaju na udaljenu tačku (D) gdje stvaraju priviđenje.

Neki zraci se međusobno ukrštaju, pa tako nastaje još jedna slika ali obrnuta. Tada se stiče utisak da se stabla ogledaju u vodi.

Ukoliko je hladan vazduh na velikoj visini iznad oaze, slika se može prenijeti na veoma veliku udaljenost (i do 500 kilometara).

Za razliku od posmatrača u pustinji, pomorci ponekad ugledaju na nebu odbljesak broda koji se u tom času nalazi veoma daleko.

Uz površinu vode nalazi se sloj hladnog vazduha, dok je na većoj visini vazduh topliji.

Taj vazduh djeluje kao ogledalo i odbija sliku broda.

Ovakve pojave karakteristične su za hladna mora.

To je proces koji je obrnut od onog u pustinji.

Cdm